Copyright Featured Image and Page Header Image: Aimée de Jongh.
De plot van One Past Two (Aimée de Jongh, 2011)
Inventarisatie van de sequenties (ruwweg):
Een bushalte in een volstrekt verlaten omgeving, een lange eindeloze weg in een donker sneeuwlandschap. Een jongeman komt aanlopen, een meisje zit op de bank een boek te lezen. De twee jongen mensen wachten op de bus. Het wachten duurt lang.
- Ze komen in gesprek, de jongeman is opgewekt, het meisje baalt van school. Ze maken een afspraak voor de volgende dag, het meisje zal hem helpen met zijn huiswerk voor Franse les.
- Het meisje heeft het koud, de jongen leent zijn jas. De bus komt eindelijk. De chauffeur zegt dat de bus helemaal vol zit, er is slechts plek voor 1 passagier extra. De jongen is hoffelijk en laat het meisje voorgaan. Vanuit zijn perspectief zien we haar instappen en de bus wegrijden.
- Overgang: close up op zijn ogen, door de muziek klinkt gepiep van een monitor. De film springt naar een ziekenhuis, de jongen ontwaakt. Hij kijkt opzij, op de televisie is een reportage te zien, over een schietpartij op een school, met veel doden en gewonden. Op de achtergrond ligt het meisje dat we kennen. De artsen om haar heen constateren dat ze gestorven is. Tijdstip: “One Past Two”.
Zie ook: https://www.aimeedejongh.com/onepasttwo.html
Enkele observaties
Aanvankelijk lijkt sprake van een normale ontmoeting, getoond vanuit een objectief perspectief. De duur van de scène bij de bushalte is ononderbroken, de kijker staat als het ware ook bij de bushalte te wachten. Het is een mooi geschreven dialoog, realistisch en een beetje vertederend. Het lijkt een vertederend boy-meets-girl verhaal te worden.
Maar de film bevat een aantal aanwijzingen dat er iets niet klopt: het horloge van de jongen is kapot (de wijzers hangen slap), de dienstregeling is blanco en ook het boek van het meisje is blanco. Daarnaast is er de toegevoegde muziek, die melancholiek is, met een traag ritme. De jongelui zijn ook niet echt gekleed op het winterse weer.
Dan volgt de grote overgang naar het ziekenhuis. De onvermijdelijke interpretatie is: Wat we zagen was een ontmoeting in het voorportaal van het hiernamaals. De bus is symbolisch voor de dood. De scène bij de bushalte was een subjectief beeld van de jongen, net voordat hij ontwaakt uit zijn coma.
ONE PAST TWO is een grimmige animatiefilm over hoe breekbaar het leven is, en/of hoe groot de waanzin is van het plegen van een massamoord. Het biedt een onderkoelde weergave van de absurditeit van zinloos geweld, met een alledaagse ontmoeting als kern.
Vergelijk speelfilms over school shootingsin de Verenigde Staten, zoals ELEPHANT (Gus van Sant, 2003), of een documentaire zoals BOWLING FOR COLUMBINE (Michael Moore, 2002).
Vergelijk speelfilms die zich deels afspelen in het hiernamaals, zoals ENTER THE VOID (Gaspar Noé, 2009), IT’S A WONDERFUL LIFE (Frank Capra, 1946), of HEAVEN CAN WAIT (Ernst Lubitsch 1943).
ONE PAST TWO was de eindexamenfilm van Aimée de Jong, ze studeerde af aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Ze maakt ook strips, zoals de serie ‘Snippers’ die enige tijd dagelijks in de Metro stond.
