Skip to main content
Copyright Featured Image and Page Header Image: Riama Film.

Een open einde

La Dolce Vita (Federico Fellini, 1960) toont in 173 minuten een aantal taferelen uit het leven van een sensatiejournalist (Marcello Mastroianni). De slotscène is magistraal.

In de laatste minuten zien we hem met een gezelschap feestgangers in het vroege ochtendlicht ronddwalen op het strand. Een stel vissers is doende een gedrochtelijke grote platte vis op het droge te halen. Mastroianni kijkt opzij en ziet aan de overkant van een diepe geul een meisje naar hem gebaren. Hij herkent haar, eerder in de film hebben ze elkaar vluchtig gesproken.  We horen alleen het geluid van de branding en de wind. De branding overstemt haar woorden. Ze smeekt hem met gebaren, maar het is niet duidelijk wat ze wil. Mastroianni wuift vermoeid ten afscheid en loopt weg. Ze wuift glimlachend terug.

En dan komen de laatste seconden: we zien het meisje frontaal in close-up. De horizon van de zee is (onscherp) achter haar hoofd zichtbaar. Door het brede Cinemascope-formaat is er links en rechts veel lege ruimte. Ze kijkt links het beeld uit. Ze volgt met haar ogen Mastroianni. Haar blik heeft een merkwaardige mengeling van verdriet en vrolijkheid. Haar hoofd beweegt langzaam met haar blik mee, totdat ze onvermijdelijk, maar toch plotseling recht de camera inkijkt. Dit is een sierlijke afsluiting van een film, en een open einde.

Zie ook:

Martin Scorsese over La Dolce Vita in zijn film Il Mio Viaggio in Italia.

Paul Verhoeven in gesprek met Rob van Scheers, over La Dolce Vita. In: de Volkskrant, 12 april 2011.  Ook opgenomen in de bundel “Volgens Verhoeven: Op stap door de filmgeschiedenis met Paul Verhoeven” (2012).